ویروس کشنده تر از کرونا

در این روزهای سختی که همه جا صحبت از ویروس کروناست، همه در خانه‌های خود قرنطینه شده‌ایم. در عین حال از نگاه کردن بیش از حد به دیوارهای اتاق، گوشی تلفن، فیلم‌های تلویزیون و …. خسته شده‌ایم. فصل بهار است و همه دلتنگ رفتن به خیابان و پارک هستیم. زمستان سرد را در خانه و محل کار بودیم و حالا می‌خواهیم در بیرون از منزل ساعتی را خوش باشیم.
اما وقتی به این موضوع فکر می‌کنیم که شاید به ویروس کرونا مبتلا شویم، فوراً منصرف شده و به همان فضای کوچک خانه راضی می‌شویم. برای بسیاری از ما قرنطینه بد هم نبود شاید فرصتی باشد برای فکر کردن به زندگی، گذشته، آینده و روابطی که داریم.

ویروس کشنده تر از کرونا منزوی شدن است

ما سال‌ها بود که با عجله به سرکار می‌رفتیم و با عجله از سر کار به خانه باز می‌گشتیم. شب‌ها هم از فرط خستگی به رختخواب رفته و فوراً به خوابی عمیق فرو می‌رفتیم. زندگی برایمان آنقدر تکرار شده بود که هیچ هیجانی را در آن نمی‌دیدیم. کشنده تر از کرونا ویروسی به نام «روتین» است.
زندگی روتین شده‌ی ما اجازه‌ی ارتباط با عزیزانمان را کم کرده بود. ما عادت کرده بودیم ساعت‌های زیادی را در گوشی‌های همراه و شبکه‌های اجتماعی سر کنیم. شاید هیچ وقت فرصتی برای دور هم نشستن نداشتیم. یا شاید هم علاقه‌ای به این کار نشان نمی‌دادیم.
اغلب ما پیاده‌روی در پارک را به صحبت کردن با خانواده ترجیح می‌دادیم. در واقع آنقدر غرق در خود و کارهای روزمره بودیم که فرصتی برای دور هم نشستن نداشتیم. اما اکنون با فرصتی که پیش آمده می‌توانیم ساعت‌ها روبروی هم بنشینیم و حتی اگر حرف هم نزدیم با نگاه‌هایمان به عزیزانمان بگوییم که چقدر از بودنشان خوشحالیم.

کدروت‌ها را کنار بگذارید

بیماری کرونا با همه‌ی بدی‌هایی که دارد، شاید یک مزیت داشته باشد؛ و آن خوشحال بودن از اینکه هنوز عزیزان و دوستان ما سالم و سلامت هستند. اگر کسی از اطرافیان به این بیماری مبتلا شود، برایش آرزوی سلامت کنیم. اگر کسی مبتلا نشده است، سپاس‌گزار زندگی باشیم.
ترس از ابتلا به این بیماری گاهی چنان وجودمان را فرا می‌گیرد که گاهی از رفتن ناامید می‌شویم. این بیماری هم مثل تمام بیماری‌هایی که در طول تاریخ آمده و رفته‌اند، روزی بساطش را جمع می‌کند و می‌رود. اما ما همچنان می‌مانیم. براستی برای بعد از پساکرونا چه برنامه‌ای داریم؟
اکنون در این شرایط نمی‌توانیم به دیدار بسیاری از دوستان، بستگان و عزیزان خود برویم. اما به قبل از آمدن این بیماری فکر کنید. آیا از اینکه راحت می‌توانستید به دیدار یکی از سالمندان فامیل و یا عزیزان خود بروید و این کار را نمی‌کردید، ناراحت نیستید؟
ما اکنون نمی‌توانیم به دلیل بیماری، عزیزان خود را در آغوش بکشیم و به آن‌ها بگوییم که چقدر دوستشان داریم. اما قبل از آمدن این بیماری می‌توانستیم به تعداد تک تک لحظه‌های با هم بودنمان، آن‌ها را در آغوش بکشیم و محبت خود را نثارشان کنیم؟ آیا از اینکه می‌توانستید چنین کنید و نکردید پشیمان نیستید؟
کرونا می‌رود. اما ای کاش بعد از کرونا با هم قدری مهربان‌تر باشیم.