بعد از آب، خاک، هوا و آتش، امید مهمترین عنصر حیات بشر روی زمین است. بدون امید به اینکه فردا صبح دومرتبه خورشید، طلوع خواهد کرد، نمیتوانیم آسوده بخوابیم. اگر امید در وجود ما کشته شود، موجودات مفلوکی خواهیم شد که مانند مردگان، جسم خود را بر دوش حمل میکنند و از این سو به سویی دیگر میروند. اگر بخواهیم درباره امید به آینده صحبت کنیم، باید قبل از هر چیز به تعریف واژه ۴ حرفی امید بپردازیم. امید یعنی بال و پر دادن به ممکنها. باید قبول کنیم که خیلی از آرزوها ممکن و شدنی هستند. امید با خوشبینی و شادی فرق میکند. امید همان چیزی است که به خاطرش حاضریم به زندگی ادامه بدهیم و از اینکه روی این کره خاکی وجود داریم، احساس شادمانی کنیم. شادی و خوشبینی از نتایج امیدواری هستند. اما برای اینکه امید به آینده را در خود تقویت کنیم و با نشاط در مسیر زندگی حرکت کنیم، باید چه چیزهایی را یاد بگیریم؟
چگونه امید به آینده را در خود بیشتر و بیشتر کنیم؟
1- خود و دیگران را دوست بداریم
برای اینکه امید به آینده در ما پا بگیرد باید احساس کنیم که ارزشمند هستیم و دیگران ما را دوست دارند. ما موجوداتی اجتماعی هستیم و این اجتماعی بودن به شکل نیازی جدی در وجودمان قرار دارد. این نیاز با حضور در قالبهای مختلف ارضا میشود. ما کار میکنیم، تشکیل خانواده میدهیم، مراسم و اجتماعات مختلفی برگزار میکنیم و در آنها شرکت داریم. علت چیست؟ علت این است که اجتماعی هستیم، دوست داریم دیده و شنیده بشویم، بر دیگران اثر بگذاریم و پیام خود را در این دنیا به شکلی به آنها منتقل کنیم. تنها راهی که باعث میشود، واکنشهای مثبتی از دیگران دریافت کنیم و به اهدافی که پیشتر عنوان شد دست بیابیم، یعنی دیده و شنیده بشویم، این است که به دیگران توجه کنیم، به آنها احترام بگذاریم و مهربان باشیم. هر چقدر که بیشتر به سمت دوستان، آشنایان و به طور کلی کائنات، انرژیها مثبت روانه کنیم، به ایجاد چرخهای بزرگ از مهر و عشق در جهان بیشتر کمک خواهیم کرد و به زندگی امیدوارتر میشویم. پس برای تقویت امید به آینده در خود و دیگران باید خود و آنها را دوست بداریم.
2- به دیده و دلمان استراحت بدهیم
ما در دنیایی زندگی میکنیم که سرشار است از خشونت، ظلم و بیعدالتی. در چنین شرایطی تمرکز کردن بر خوبیها و زیباییها کمی دشوار میشود و بدیهی است که نمیتوانیم گل زیبای امیدواری را در وجودمان شکوفا سازیم. پس برای یادآوری امید به آینده و نشاط کافی برای رسیدن به آن لازم است که مرتب به خودمان تلنگر بزنیم. کاری که میتوانیم بکنیم، این است که با خود عهدی ببندیم. عهده ببندیم که در طول روز هر چند وقتیک بار مثلا هر ساعت، روی خوبیها و زیباییهایی که اطرافمان است متمرکز بشویم. معطوف کردن حواس و مغز به دلخوشیهای زیبا هر چقدر هم کوچک باشند، باعث تقویت امید به آینده در ما میشود. دیده و دل ما نیاز به کسب آرامش بیشتری دارد. برای اینکه به آرامش لازم دست پیدا کند، حتما باید با وقفههایی آنها را معطوف به چیزهای امیدوارکننده سازیم.
3- در اشاعه محبت کلامی دست و دلباز باشیم
به دوستان و آشنایان محبت کلامی کنیم. مثلا در ارتباط با خانوادهمان از الفاظ محبتآمیز بهره ببریم. اصطلاحا، خوشزبانی را در خود تقویت کنیم. هر چقدر بیشتر عزیزانمان را در آغوش بکشیم، به آنها محبت کنیم و آنها را با الفاظ زیبا بخوانیم، بیشتر و بیشتر امید به آینده را دل خود و آنها رشد میدهیم. با این کار به خود و دیگران ثابت میکنیم که زندگی ارزش زیستن دارد، با عزیزانمان در کنار هم هستیم و نمیگذاریم ناملایمات روزگار باعث رشد گل سیاه یأس در دلهایمان بشود. وقتی به دیگران محبت می کنیم با خوشخلقی آنها را صدا میزنیم، حسی متقابل در آنها نیز ایجاد میشود. آنها هم متقابلا شروع به رفتاری مشابه میکنند و کمکم، انرژیهای بد و منفی محیطمان پالایش میشوند. همه اینها باعث امیدواری، نشاط و خوشبینی میشود.
4- شکرگزاری را فراموش نکنیم
یکی دیگر از موضوعاتی که برای شکلدهی به امید به آینده ضروری است، موضوع شکرگزاری است. همیشه چیزی برای شکرگزاری در دور و اطراف ما وجود دارد. برخی از منتقدین این ایده فکر می کنند که شکرگزاری باعث شکلگیری نوعی قناعت در زندگی میشود و قناعت هم مانع از رشد و پیشرفت است. در پاسخ به این دوستان باید گفت که سخت در اشتباه هستند. نخست اینکه قناعت اصلا ویژگی بدی نیست و در زمانهایی که فرصت رسیدن به خواستهها بنا به دخالت عوامل خارجی وجود ندارد، انسان را از یأس نجات میدهد.
دوم اینکه شکرگزاری وظیفه انسانی ما است. همیشه چیزی برای شکر کردن وجود دارد. فرقی نمیکند که چه سیستم فکری و مذهبی داریم، در هر حال، به خاطر سالم بودن، بهرهمندی از قدرت فکر و فرصت تجربه کردن خاطرههای شیرین و تلخ روی زمین باید شکرگزار باشیم. باید قبول کنیم که درد هم جزئی از تجربههای ما در مسیر تکامل است و با وجود ۲ مفهوم متضاد غم و شادی است که امید به آینده در وجود ما شکل خواهد گرفت. اگر همه تجربههای ما از زندگی بدون درد و دردسر باشد، دچار روزمرگی خواهیم شد و امید به آینده دیگر مفهومی نخواهد داشت.
5- کمک کردن به دیگران را ارزشمند و ضروری بدانیم
با حضور در خیریهها و کمک به نیازمندان میتوانیم امید به آینده را در وجودمان بیشتر و بیشتر کنیم. وقتی به دیگران کمک میکنیم و آنها را از مخمصه نجات میدهیم، در عمل ثابت میکنیم که طرفدار روزهای خوش هستیم و میدانیم که در پناه کمک به یکدیگر و نوعدوستی به آن روزهای خوش خواهیم رسید. این کار علاوه بر اینکه روی خودمان تأثیرات فوقالعاده مثبتی بر جای میگذارد، دیگران را نیز وارد حلقه انسانیت و امیدواری میکند و به آنها نشان میدهد که امید به آینده، گل زیبایی است که کاشتن و مراقبت از آن نیازمند تلاش و توجه است. دستگیری از دیگران از مصادیق زیبای امید به آینده است. آیندهای که باید با دستان خودمان در ساختن هر چه بهتر آن بکوشیم. انرژیهای مثبت و رفتارهای خوب قابل سرایت هستند. اگر شروع حرکتی مثبت از ما باشد، به منبعی از انرژیهای مثبت بدل خواهیم شد که امید به آینده را در دل خود و دیگران شکوفا میسازد.
6- تغییر زاویه دید و نگاه هم مؤثر است
خیلی از اوقات، به خاطر نوع نگاهی که به موضوعات داریم، از شادی و کامیابی دور میشویم و امید به آینده را از دست میدهیم. حذف زوایای منفی، تأکید بر نقاط مثبت و تلاش برای بدل کردن ضعفها به قوت و شادمانی باعث میشود که راحتتر و شادتر زندگی کنیم. گاهیاوقات هم عوامل خارجی سایه سرد و سیاهی روی زندگی ما میاندازند. در چنین مواقعی باید نهایت تلاش خود را به کار بگیریم و زوایای منفی را از نگاه و دیدمان دور کنیم. امید به آینده، جوانه زیبایی است که باعث میشود، در کنار سایر آدمها در این جهان، تجربههای شاد و شیرین درست کنیم.
لینک کوتاه مطلب: |
| برای کپی کلیک کنید |
ما عاشق خواندن نظرات شما هستیم!