من دوستی داشتم که فقط با سلام کردن می توانست من را متقاعد کند که جهان رو به نابودی است! او همیشه نیمه خالی لیوان را می­دید و تعجب می کرد که چرا نمی تواند مسیر خود را در زندگی پیدا کند. هر بار که او را تشویق می­کردم خوش­بین­ تر باشد، او می­گفت: «من فقط واقع ­بین هستم».

با گذشت زمان و معاشرت بیشتر با هم، من هم داشتم تبدیل به کسی می شدم که دوست نداشتم. من شروع به بد حرف زدن در مورد افرادی که دوستشان داشتم، کردم؛ درباره هر چیزی زیر آسمان بود، انتقاد می کردم و در تلاش برای جلب رضایت او از ارزش­های اصلی خودم فاصله گرفتم. هر بار که کاری را شریک می ­شدیم، من احساس نوعی کمبود عاطفی داشتم که میخواستم از شر آن خلاص شوم. در نهایت، من مجبور شدم رفاقتمان را محدود کنم، هر چند که او برایم مهم بود.

حقیقت این است که انتقاد کردن آسان است. امروزه می توانید پشت یک نام ناشناس، یا افرادی که به اندازه کافی جسور هستند صدای خود را به گوش جهان برسانند، پنهان شوید. ما می­توانیم به کسانی که سیستم اعتقادی آنها، ما را به چالش می کشد، توهین کنیم، غافل از این که روابطمان با جامعه و بخشی از روح خودمان در این روند دچار مشکل می­شود.

انتقاد کردن آسان است اما به جای آن چه کارهای دیگری می توانید انجام دهید؟

هنگامی که شما بیش از این که در تلاش باید کاری انجام دهید و مشکلی را حل کنید، فقط انتقاد می­کنید، اعتبار شما خدشه ­دار می­شود و شما ارزش ­هایی را که می ­توانستید عرضه کنید، هدر می دهید. آنچه بیشتر ما نیاز داریم، همدردی، آسیب پذیری و آگاهی بیشتر است. تا آنجا که من می دانم، سه اقدام معنی دار هست که می توانیم انجام دهیم تا اطمینان حاصل کنیم که دیگران را بالا می­کشیم و آن ها را نابود نمی­ کنیم. و این به رشد خودمان نیز کمک می کند.

1- مشارکت کنید

چند سال پس از فارغ التحصیلی از مدرسه، یک چیز خنده دار شروع شد. من خودم را به جای یک خبرنگار هالیوود یا یک اقتصاددان می­دیدم. من ناگهان مسحور جهان ماورا شده بودم و کنجکاو بودم که چگونه میتوانم با تغییرات مثبت، جامعه خود را تحت تاثیر قرار دهم. همچنین از نبودن اتحاد و صداقت در رهبری جامعه ناامید بودم.

بنابراین، به جای شکایت، تصمیم گرفتم که با یک مشاور در نیویورک که برایش احترام زیادی قائل بودم، داوطلبانه همکاری کنم. من قدیمی ترین کارآموزی بودم که او تا به حال دیده بود. برای چهار ماه، هیچ حقوقی دریافت نکردم و هر روز صبح از کسی تقریبا نصف سن خودم، دستور می­گرفتم. اما با جایگزینی غرورم با روشن­فکری، روابط معنی داری ساختم، خودم را به دولت شناساندم و آموختم که چقدر کار کردن در یک مقام منتخب سخت است. همچنین متوجه شدم که موثر واقع شدن در تغییرات، ریشه در عمل دارد و نه لفاظی. هر چه بیشتر می دانستم کمتر تمایل داشتم که نقد کنم و به جای آن بر روی تأثیر مثبتی که می توانستم داشته باشم تمرکز می­ کردم.

2- دیگران را ستایش کنید

قبل از فارغ التحصیلی از مدرسه، یک سال به عنوان یک معلم جایگزین در منطقه خلیج سانفرانسیسکو کار کردم. روزها طولانی و سخت بودند. در آن سال تحصیلی، من با بچه هایی با پیش­زمینه ها، گروه های سنی و سطوح تحصیلی مختلف کار کردم. می توانم بدون شک بگویم که هرگز به آنها نگفته بودند که چقدر مهم هستند. مهم نیست که مدت زمان اختصاص داده شده به من در مدرسه چقدر بود، آگاهانه تلاش می­کردم به بچه­­ ها بگویم چقدر کارشان خوب است و چقدر به آن ها افتخار می ­کنم.

تماشای آنها که از این واژه های ساده جان می­گرفتند مرا متقاعد کرد که ستایش، هرچند ظاهرا بی معنی، می تواند به یک روح خفته زندگی ببخشد. یکی دو کلمه ­ی محبت­ آمیز می تواند به گام های یک شخص توان مضاعف ببخشد  و به او این شجاعت را بدهد که بهترین قدم خود را به جلو بردارد.

3- به دنبال آگاهی بیشتر باشید

سالها پیش، حین پیاده روی با یک دوست نزدیک، شروع کردم به صحبت درباره سرخوردگی که در مورد حرفه شغلیم داشتم کردم. به او گفتم که زمان ­­های سختی را برای گرفتن یک سمت منصفانه که آرزویش را داشتم گذراندم، فقط به این دلیل که فرصت های شغلی برای افراد رنگین پوست چندان مناسب نیست. این موضوعی نبود که او شخصا بتواند درک کند، اما بدون قضاوت کردن، گوش داد. به جای انتقاد کردن ، او به دنبال راه هایی برای فهمیدن بود. او به من آموخت که اگر همه ما قبل از صحبت کردن عمیق نگاه کنیم، جهان یک شبه تغییر خواهد کرد.

فقط به این دلیل که چیزی را درک نمی کنید، آن چیز نمی تواند اشتباه باشد. اگر همدلی، توانایی درک احساسات دیگران باشد، محبت و نگرانی برای مشکلات دیگران است، حتی اگر ما هرگز تجربیات مشابه نداشته باشیم.