چرا به استرس مبتلا می شویم؟

استرس بخشی از زندگی روزمره انسان ها است. شاید برخی تصور کنند که این شرایط مختلف هستند که باعث ایجاد استرس می شوند. اما در پاسخ باید گفت: شرایط ما موجب استرس نمی شود، انتظارات ناخوشایند ماست که باعث اضطراب و فشار روحی می شود، درگیر شدن افکارمان در این که چه باید کرد، باعث اضطراب و فشار روحی می شود.

حقیقت این است که اضطراب و فشار روحی یک بیماری نیست که نیاز به مراقبت داشته باشد؛ بلکه علامتی از یک بیماری بزرگتر است. علامت و نشانه ای که روش های قدیمی ما دیگر به آن جواب نمی دهد. علامتی که ما را به سمت روش های اصلی (و البته ناراحت کننده) سوق می دهد؛ اما پاسخی به آنها نمی دهیم.

زمان آن رسیده است که شناخت تان از استرس را تغییر دهید تا به آسانی بر آن غلبه کنید.

ما اضطراب و فشار روحی را از روی فشار خردکننده اش می شناسیم. ما آن را از روی سنگینی له کننده اش می شناسیم. آن را از روی لرزش های غیر قابل تحمل خستگی و در هم شکستگی می شناسیم. با علائم اضطراب همراه با ترس فلج کننده در مورد آینده، که رهایی از آن اجتناب ناپذیر است، می شناسیم.

و روزی آمد که غنچه ماندن از شکوفه شدن سخت تر بود.

Anaise Nin

اضطراب و فشار روحی مانند بخشی از زندگی روزمره ما شده است، تصورش سخت است وقتی می بینیم که مدت زمانی را دچار نارضایتی بوده ایم اما دلیل یا بهانه ای برای آن نداشته ایم.

در دنیای امروز، اضطراب و فشار روحی مانند یک بیماری است که باید خودمان از آن دوری کنیم. یک بیماری قابل قبول اجتماعی که هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. یک بیماری مزمن است که ما باید مانند دیگران، یاد بگیریم چگونه با آن زندگی کنیم.

اما آنچه اغلب نمی توانیم ببینیم این است که -در میان همه ی اضطراب هایمان- درواقع مسئله اصلی استرس نیست.

مسئله ی اصلی، علامت و نشانه آن است.

هانس سلی(Hans Selye)، فیزیولوژیست و محقق اتریشی-کانادایی که اولین بار اصطلاح «استرس» را در دهه 1930 به کار برد، آن را «پاسخ نامشخص بدن به هر گونه درخواست تغییر» تعریف کرد.

از طرف دیگر، این رویداد های زندگی ما نیستند که مسبب استرس می شوند بلکه مقاومت ما در برابر آنها است که باعث استرس می شود.

شرایط ما موجب استرس نمی شود، انتظارات ناخوشایند ماست که باعث استرس می شود، درگیر شدن افکارمان در این که چه باید کرد، باعث استرس می شود.

تغییرات به تنهایی باعث استرس نمی شوند. بلکه امتناع از پذیرش آنها در زمانی که پدیدار می شوند، علامت استرس است.

این بدین معنی نیست که ضعیف هستیم. این بدین معنی است که ما انتخاب می کنیم به «شیطانی که می شناسیم» به هر قیمتی بها دهیم. حتی می تواند به این معنی می باشد که از زندگی دست می کشیم و میخ های مربعی را در سوراخ های دایره ای فرو می کنیم و یک کار بی هدف و بی نتیجه را انجام می دهیم.

اما حقیقت این است که استرس یک بیماری نیست که نیاز به مراقبت داشته باشد؛ بلکه علامتی از یک بیماری بزرگتر است. علامت و نشانه ای که روش های قدیمی ما دیگر به آن جواب نمی دهد. علامتی که ما را به سمت روش های اصلی (و البته ناراحت کننده) سوق می دهد؛ اما پاسخی به آنها نمی دهیم.

دوستان، بیایید عهد ببندیم که این نجواها را نادیده نگیریم، بلکه به آنها گوش دهیم. به آنها احترام بگذاریم. و بخواهیم ببینیم که آنها دقیقا چه هستند: یک دعوتنامه برای رشد و ترقی.

زیرا اضطراب و فشار روحی چیزی بیشتر از یک علامت و نشانه نیست که حضور و تمایل ما را می طلبد.

این همان چیزی است که ما به آن پاسخ می دهیم.

اگر ترس و استرس از شکست مانع از قدم برداشتن و تعیین هدف شما می شود، پیشنهاد می دهیم در «دوره آموزشی خداحافظ استرس» شرکت کنید. برای کسب اطلاعات بیشتر بر روی لینک زیر کلیک کنید:

دوره آموزشی خداحافظ استرس