چرا باید با شجاعت در برابر ترسهاتون بایستید و لبخند بزنید؟

بعضی ها از ارتفاع میترسن.بقیه شاید از بیماری یا شکست بترسن.من خودم از بز، دوچرخه سواری و زمان میترسم
میدونم با نگاه کردن به لیست من تک و توکی از شماها ممکنه بخندید.اما موضوع خنده دار راجع به ترس اینه که، اونا در نظر دیگران به ندرت عقلانی میان. ( ضرب المثل: آنچه را یکی نوش است، دیگری را نیش است).اما تفاوت ترس های ما،مارو مجبور میکنه بپرسیم،اگر کسی از عنکبوت نمیترسه،پس چرا من میترسم؟و دوستان من این سوال ،همان سوال یک میلیون دولاری است.
بخاطر اینکه برخلاف این حقیقت که به نظر میرسه وبستر به نامطلوب یا مضر بودن ترسهای ما اشاره میکند، من دوست دارم راجع بهش بحث کنم.بذارید با یه مثال توضیح بدم

شجاعت در برابر ترسهاتون را یاد بگیرید

قبلا میترسیدم تنهایی برم سینما.نه که بخاطر امنیت جسمانیم نگران باشم،اما میترسیدم از اینکه تنهایی توی سینما  بشینم و مردمی که سینما میرن چپ چپ نگاهم کنن یا اینکه میترسیدم از این تجربه لذت چندانی نبرم.پس ازش اجتناب کردم.به هر قیمتی که شده بود.بارها فیلمی رو که واقعا دوست داشتم ببینم،از دست دادم چون نتونستم کسی رو پیدا کنم که باهام بیاد.دیگه خسته شده بودم از بس فرصت هام رو از دست داده بودم.پس بزرگ ترین سویشرتم رو پوشیدم و اخرین زمان پخش فیلم رو انتخاب کردم و اخر سالن تنها نشستم ومثل یه بچه در طول پخش فیلم Fault in Our Stars  گریه کردم.و بعدش یه اتفاق جادویی افتاد که دوستش داشتم.هیمنجوری با این احساس که تجربه لذت کمی داشتم،پا نشدم برم.هیچ کس مسخره ام نکرد یا ذرت به سمتم پرت نکرد چون کسی باهام نرفته بود.و وقتی که اسم بازیگران رو انتهای فیلم به نمایش میگذاشتند،یه پیرزن که تنها بود،زد رو شونم تا از دستمال کاغذیهاش بهم بده.لحظه ی زیبایی بود،و با این وجود تنهایی فیلم دیدن نیاز به مهارت خاصی نداشت.یادم میاد با یه حس موفقیت عجیبی سمت ماشین برگشتم.هرچند ناچیز اما با ترسم روبرو شدم.و دیگه هیچ کنترلی رو من نداره و تسلطی که روی من داشت از بین بردم.
اعطای این مثال خیلی کوچک و روزمره است،اما ساده است که ببینیم چطور میتونیم برای به کاربردن در کارهای بزرگتر ازش استفاده کنیم.ترس از صحبت کردن در اجتماع؟ اگر با این ترس روبرو نشید،هیچوقت این فرصت نخواهید داشت که ایده هاتون رو با بقیه در میان بگذارید یا کمک کنید تا کارتون،شهرتون یا محیط اطرافتون رو به یک محیط بهتر تبدیل کنید.اونایی که از پرواز میترسن،اگر با این ترسشون روبه رو نشن و تجربه اش نکنن،نصف دنیارو از دست میدن.شما اینجا باید به یک الگو پی ببرید..برای هر عملی،یک واکنش برابر و در خلاف جهت آن قرار داره.روبرو شدن با ترس هانون همون چیزیه که شکاف بین شما و فرصت هاتون رو از بین میبره.

اگر نمیری تو دل چیزهایی که تورو میترسونن،پس واقعا زندگی نمیکنی

دفعه ی بعدی که با چیز هایی که ازشون میترسید روبرو شدید،در عوض چی میشه  اگر به عنوان یه چیز خوب بهش فکر کنید؟چون واقعا اگر نمیری تو دل چیزهایی که تورو میترسونن،پس واقعا زندگی نمیکنی.اگر میتونید به عقب برگردین و به بخش احساسیش نگاه کنید،ترسیدن از چیزی بهترین نشانه این است که شما تو دنیا اید،دارید چیز های جدیدی امتحان میکنید و به بیشتر حد ممکن زندگی میکنید.این خودش دستاورد بزرگیه ، چه با موفقیت به این ترس ها غلبه کنید یا نه.
مردم معمولا از چیز هایی که عصبیشون کنه،خجالت میکشن.چون اگر از دوش گرفتن نمیترسی،مثل مازوخیسم میمونه که خودتو مجبور به رویارویی با چیزهای غیرضروری کنی، که تورو ناراحت میکنه
ترس های ما مثل جی پی اس،مسیر های ذهن ما هستند که به ما اجازه میدن بدونیم کی سر مرز محیط امن و ارامش هستیم. اون تپش قلب سریع،اون صدای سوال کننده که تو ذهنتون میپرسه،مطمینی میتونی این کار انجام بدی؟این شخصیت قبلیه توست،که تمایلی به از بین رفتن نداره در حالی که شخصیت جدید شما در یک قلمرو ناشناخته که ممکنه خطرناک باشه کارهای جسورانه انجام میدهد..تغییر هم ترسناک هم هیجان انگیز است.اما اینم یه رازکوچیک ،از کسی که با ترس هاش روبرو شد و زنده ماند تا این داستان را برای ما تعریف کنه:زمانی که شما از منطق بی خطر خود بیرون میاین،اینجا همون جایی است که جادو رخ میده.
پس به چیزهایی که قلب شمارو به تپش در میاره اهمیت بدید.و هرچی که باعث این تپش میشه رو دنبال کنید.بخاطر اینکه این جمله که میگن شجاعت تهی از ترس نیست،کاملا درسته.شجاعت یکم ترس هم داره اما سعی میکنه ترس رو کنار بزنه.با این وجود یه انتقاد کوچک از این نقل قول دارم،اونم اینه که واسه رسوندن مفهوم کافی نیست.شما باید برید دنبال ترس هاتون چون وقتی اقدام شجاعانه شما کامل شد،وقتی ترسهاتون رو کنار گذاشتید و دنبال فرصت هاتون رفتید،اون لحظه شما شکست ناپذیر خواهید بود.